Είναι μία από τις αμέτρητες καθημερινές ατάκες της κόρης μου Στεφανίας, η οποία είναι 3,5 χρονών.
Εγώ: Στη Φλώρινα κορίτσι μου.
Δεν τις θυμάμαι όλες, αλλά να μερικές που πρόλαβα να καταγράψω στο τεφτέρι μου, πριν χαθούν από το κουρκουτιασμένο μου μυαλό:
- Μαμά, τρύπησε η τρύπα!!!
- Αυτά τα πατατάκια δεν είναι για μαμάδες. Είναι για κορίτσια....
- Σου αγαπίζω (=χαϊδεύω) το χεράκι μανούλα. Αγάπησε μου κι εσύ το δικό μου...
- Δεν μου αρέσουν τα κρεμμυδάκια. Με κάβουνε (=καίνε)!!!
- Κλείνοντας την πόρτα του μπάνιου, έπιασε τα δαχτυλάκια του ποδιού της, στο κάτω μέρος της πόρτας. Πόνεσε το κορίτσι μου, ήρθε κλαίγοντας στην αγκαλιά μου και μου πετάει το εξής θεϊκό: "Μαμάααα, με πάτησε η πόρτα!!!! Να τη μαλώσεις..."
- Φουσκώνοντας ένα μπαλόνι έσκασε. Το πήρα να το πετάξω κι εκείνη το πήρε από τα χέρια μου λέγοντας: "Δεν πειράζει μαμά. Δεν είναι πολύ σκασμένο. Λίγο είναι.."
- Οι κουμπάροι μας, μετακόμισαν στην επαρχία, πρόσφατα (άτιμη κρίση). Η Στεφανία άκουσε τη συνομιλία στο τηλέφωνο και μετά ήρθε σκεφτική και με ρώτησε:
Εγώ: Στη Φλώρινα κορίτσι μου.
Στεφανία: Και που μένουνε?
Εγώ: Στο σπίτι τους.
Στεφανία: Και πως το ξεκολλήσανε από την άλλη μεριά? (δηλ. την άλλη
πόλη)
- Και μια τελευταία σχετική με το πλέξιμο (το οποίο έχω αμελήσει αυτή την εποχή, αφού έχω γίνει "Κηποκόριτσο"): "Μαμά, όταν μεγαλώσω και γίνω σαν κι εσένα, θα πλέκω κι εγώ. Μου αρέσει πολύ το πλέκωμα (=πλέξιμο)".
Να περνάτε καλά και να βολτάρετε αβέρτα!!!!!